Extra overdenkingen bij Les 317

 

Vader, Uw weg kies ik vandaag.

Waar die me heenleidt, verkies ik te gaan;

wat die me wil laten doen, verkies ik te doen.

Uw weg is zeker en het eind staat vast.

De herinnering van U wacht mij daar op.

En al mijn verdriet eindigt in Uw omarming,

die U beloofd hebt aan Uw Zoon,

die ten onrechte dacht

dat hij van de veilige bescherming

van Uw liefdevolle Armen was afgedwaald.

 

Ik heb al vaak mijn liefde voor de gebeden in Deel II van het Werkboek uitgesproken. Ze bieden een prachtige manier om de denkgeest voor te bereiden op een stille communicatie met God, waarvoor ze, volgens het Werkboek, ook zijn gemaakt. Ik baseer dit op een zorgvuldig onderzoek van de Inleiding op Deel II, met name 3:3 en 4:6.

 

Om je aan te moedigen de gebeden ook voor dit doel te gebruiken, wil ik graag een toelichting geven op het gebed in Les 317: “Ik volg de mij aangewezen weg”. Ik doe dit in de vorm van enkele suggesties voor de manier waarop je deze gebeden kunt bidden. Een van die manieren is het lezen van één zin en mijn toelichting daarop, daar vervolgens enkele minuten over te mediteren, en de zin dan nog een keer te bidden voordat je doorgaat naar de volgende.

 

Vader, Uw weg kies ik vandaag.

 

Net als de meeste gebeden in Deel II begint dit gebed met het aanspreken van God als “Vader”. In plaats van je tot een lege ruimte te richten, of je smekend tot een ver verwijderde en angstaanjagende godheid te wenden, richt je je rechtstreeks tot je Vader. Het woord “Vader” is bedoeld om het beeld van een ideale vader op te roepen, de volmaakte papa. Wat is een volmaakte papa? Hij is aanwezig, beschikbaar, toegankelijk. Hij is een bron van veiligheid en bescherming, een toevluchtsoord. Hij vervult al je behoeften en zorgt ervoor dat je niets tekort komt. Het enige wat hij wil is dat jij gelukkig bent. Hij beschouwt je als een deel van zichzelf, een voortzetting van zichzelf, een uitbreiding van zijn eigen identiteit. Hij geeft je al zijn liefde en is van plan alles aan je door te geven wat hij heeft, inclusief zijn naam, zijn positie in het leven en zijn bezit. Probeer dit beeld vast te houden, wanneer je God aanspreekt als “Vader”. En probeer het persoonlijk te maken, zodat je werkelijk rechtstreeks tot je Vader spreekt. Ga ervan uit dat Hij je hoort.

 

Deze eerste zin bevat een krachtige verklaring: je zegt tegen God dat je vandaag Zijn weg kiest. Wat is Zijn weg? Wat associeer jij daarmee? Misschien kies je voor vergeving, of vrede, of liefde, of verlossing. Misschien komen er heel specifieke dingen in je op, zoals het vergeven van een collega of het loslaten van een bepaalde angst die je koestert. Maar om dit gebed betekenisvol te maken is het vooral belangrijk dat je meent wat je zegt. Doe je best om deze dag daadwerkelijk tot een dag te maken waarop je kiest voor Gods weg.

 

Dit roept enkele vragen op: In hoeverre kies je alleen Zijn weg als de jouwe? In hoeverre houd je nog vast aan andere dingen, waar Zijn weg er slechts één van is? In hoeverre denk je nog dat je geluk afhangt van je vermogen om uiterlijke gebeurtenissen, situaties en mensen te controleren? En als je kijkt naar je ervaringen tot nu toe, welke weg lijkt je meer te beloven: de jouwe of de Zijne? Neem de mate waarin je eerlijk kunt antwoorden: “De Zijne” mee in het uitspreken van deze zin. Zie dit als een dag waarvan je vanavond eerlijk kunt zeggen: “Dit was een dag waarop ik Gods weg heb gekozen.” Om dit nog concreter te maken kun je eventueel na het woord “vandaag” de dag van de week en de datum invullen.

 

Waar die me heenleidt, verkies ik te gaan;

 

Wanneer je kiest voor Gods weg, ga je akkoord met alles wat zich aandient. Dit houdt ook in dat je gaat waar Hij je naar toe stuurt. Het is een blanco overeenkomst zonder grenzen en sluit alle mogelijkheden in. Het gaat niet om blind vertrouwen of slaafs volgen, maar om het vertrouwen dat God beter dan jijzelf weet wat jou gelukkig maakt. Probeer dus bij het uitspreken van deze zin een gevoel van vertrouwen op te roepen, in de wetenschap dat je Vader je niet naar je ondergang zal leiden. Als je wilt kun je de woorden “omdat ik U vertrouw” aan de zin toevoegen.

 

Je kunt ook alvast nadenken over de plaatsen waar Zijn weg je heen zou kunnen leiden. Het “waar” in deze zin wijst op plaatsen in deze wereld waar je je speciale functie kunt vervullen. De eerste zin van deze les zegt: “Ik heb een speciale plaats in te nemen, een rol voor mij alleen”. Maar dit kunnen ook abstracte plaatsen zijn, zoals vrede of verlossing of de Hemel. Kijk welke plaatsen bij je opkomen of welke actie je moet ondernemen in verband met het volgen van Zijn weg en voeg ze dan toe aan deze zin, bijvoorbeeld: “ik moet mijn schoonouders bezoeken; ik moet verhuizen naar .....; ik moet vrede sluiten met X; ik moet X verlossen van zijn schuldgevoel, enzovoort."

 

Wat die me wil laten doen, verkies ik te doen.

 

Deze zin lijkt op de vorige. Hij herinnert je er nog een keer aan dat de weg van je Vader je naar vrede zal leiden, niet naar de dood. Luister naar wat Hij zegt over specifieke dingen die Hij je vandaag graag ziet doen. Misschien krijg je de ingeving dat je iemand moet bellen, of iemand ergens een plezier mee moet doen, of iets in orde moet brengen wat je steeds hebt uitgesteld.

 

Je hebt nu op drie manieren gezegd dat je Zijn weg kiest. Dat is een belangrijke verklaring! Denk aan de kracht van deze keuze. Wat de Cursus zegt over de kracht van je leervaardigheid geldt ook voor de kracht van je keuze: “Er is in de wereld geen grotere kracht. De wereld werd erdoor gemaakt, en ook nu nog is ze op niets anders aangewezen” (T31.I.3:2-3). Het oprecht en welgemeend uitspreken van de woorden: “Uw weg kies ik vandaag” kan je hele leven veranderen.

 

Uw weg is zeker en het eind staat vast.

 

Opnieuw wordt het woord “weg” gebruikt. Behalve in de zinnen van dit gebed, duikt het ook op in de titel van deze les (“Ik volg de mij aangewezen weg”) en in de eerste alinea: “Wanneer ik bereidwillig en graag de weg ga die mijn Vaders plan voor mij heeft aangewezen” (1:4). Die twee zinnen vertellen ons iets over deze weg: het is een weg die we kunnen “volgen” en kunnen “gaan”. Het is dus een soort routebeschrijving voor een pad dat we bewandelen.

 

Wat betekent het dat deze weg “zeker” is? Hiervoor kunnen we terecht bij de omringende lessen. Les 321 vertelt ons dat Gods weg de zekere weg naar vrijheid is en les 331 de weg naar bevrijding. “Uw weg is zeker” betekent dus: Uw weg werkt. Hij brengt me naar wat mij is beloofd. Hij leidt me naar vrijheid en bevrijding. Hij brengt me naar huis.

Probeer dit vol overtuiging te zeggen. Om tot die overtuiging te komen kan het behulpzaam zijn om te kijken waar jóúw weg je tot nu toe heeft gebracht. Heeft hij gewerkt? Een terugkerend thema in de Cursus is dat onze wegen, hoewel ze ons vrijheid beloven, ons uiteindelijk nergens brengen. Alleen Gods weg brengt ons naar de bestemming die we werkelijk verlangen.

 

Dit brengt ons bij het tweede gedeelte van bovengenoemde zin, want ook dit verwijst naar de eindbestemming van deze weg of dit pad. Het bevestigt dat het eind, het doel, de bestemming van Gods weg vaststaat. Met andere woorden: het staat vast dat we onze bestemming zullen bereiken, omdat God dat garandeert. Probeer je dus bij het uitspreken van de woorden “Uw weg is zeker en het eind staat vast” voor te stellen dat je op weg bent naar huis. Je hebt in het verleden veel doodlopende wegen bewandeld, wegen waaraan je begon met hoge verwachtingen; maar hoe verder je kwam, hoe hobbeliger en zinlozer ze werden. Wanneer je voet zet op Gods weg, wandel je over een geëffende weg regelrecht naar je bestemming. Aanvankelijk kan het een slingerende weg vol obstakels lijken, maar dat komt alleen doordat je Zijn weg regelmatig verlaat en terugkeert naar je oude, zelfgekozen weg.

 

Hoe verder je reist op Gods weg, hoe meer toegewijd je eraan zult worden en hoe gemakkelijker begaanbaar hij voor je wordt, totdat de dag aanbreekt waarop je het eind bereikt. En die dag zál komen.

 

De herinnering van U wacht mij daar op.

 

Nu spreekt het gebed rechtstreeks over het eind van de weg. We hebben gereisd sinds mensenheugenis, door ontelbare ervaringen en problemen. Waar heeft dat allemaal toe geleid? Welke wonderbaarlijke bestemming wacht ons aan het eind van de reis? “De herinnering van U” – de herinnering van God. Om de waarde hiervan ten volle te beseffen moeten we eerst kijken naar onze staat van zijn vóór de afscheiding.

 

Vóór de afscheiding leefden we in een staat van kennis. We kenden God van aangezicht tot aangezicht. Deze kennis was zo rechtstreeks en zo volledig, dat er geen scheiding was tussen onze kennis van God en God Zelf. Die twee waren een en hetzelfde. God was rechtstreeks aanwezig in onze denkgeest en deze aanwezigheid was onze kennis van Hem. Hij was onze Liefde, en Hem kennen was ons hele bestaan en onze oneindige vreugde.

 

Dit is de kennis die we vergeten zijn bij de afscheiding, waardoor we terechtkwamen in een staat van chronisch gemis en eenzaamheid. En dit is waar we gedurende onze hele reis onbewust naar zoeken. Dit is waar we regelrecht naar toe gaan als we Gods weg volgen. Dit is de zoete beloning die ons wacht aan het eind van de weg. Onze Liefde Zelf wacht ons op met open armen. Daar zullen we ons Hem herinneren, Degene die alles voor ons is, Degene van wie we met ons hele wezen houden, Degene die we eeuwenlang hebben gezocht.

 

Gods weg kiezen betekent dat je deze ene gebeurtenis ziet als de reden van je reis. Je ziet je hele reis door de tijd als een pijl die is afgeschoten naar dit ene doel. Je ziet elke dag, elk uur, elke situatie, elke relatie, elke gebeurtenis, elk leven als één doel: je naar de gebeurtenis te brengen die de hele reis en alles wat daarbij hoort in het niets doet verdwijnen: de herinnering van je Liefde.

 

En al mijn verdriet eindigt in Uw omarming,

 

Wat een schitterende zin! Onze Liefde heeft op ons gewacht, en nu we het eind van de weg hebben bereikt, nu we ons Hem herinneren, neemt Hij ons in Zijn armen. In de totale liefde van deze omarming doet niets anders er meer toe. Alle pijn van de reis verdwijnt. Alle verdriet van het menselijk bestaan, het verdriet dat we met ons meedragen sinds de wereld ontstond, is weg. Het verdriet hoorde bij de reis en beide eindigen in Zijn omarming. Aan de wortel van alle verdriet lag het gevoel dat we van Hem afgescheiden waren, en nu we bij Hem zijn zegt de Cursus: “Waar is de wereld nu en waar is nu haar leed?” (H15.1:12).

Deze zin doet me aan twee andere denken die hetzelfde uitdrukken:

 

De genadigheid van God zal hen zachtjes in zich opnemen, en al hun gevoel van pijn en verlies hullen in de onsterfelijke verzekering van hun Vaders Liefde (T14.IX.4:3).

 

Ik hoef me maar tot Hem te wenden en elk verdriet smelt weg, wanneer ik Zijn grenzeloze Liefde voor mij aanvaard (WdI.207.1:3).

 

Ik beveel van harte aan om enige tijd door te brengen met deze zin. Om hem meer betekenis te geven kan het behulpzaam zijn om aan de omarming van een bepaalde persoon te denken, die zo liefdevol was dat je verdriet wegsmolt. Stel je vervolgens voor dat deze omarming ontelbare keren vermenigvuldigd wordt.

 

Je kunt ook bepaalde oorzaken van je verdriet benoemen, of een lijst maken van alles waar je verdriet over hebt, en je dan voorstellen dat dit allemaal verdwijnt in Zijn omarming.

 

die U beloofd hebt aan Uw Zoon,

 

Kun je aan de hand van deze zin vaststellen wat God Zijn Zoon heeft beloofd? Het is Zijn omarming. Gods belofte aan jou is dat je aan het eind van je reis voor eeuwig zult eindigen in Zijn omarming. En je kunt er zeker van zijn dat God Zijn belofte houdt. Je hebt daar zelfs een bewijs van, want wat is Een cursus in wonderen anders?

Probeer eens het volgende: Neem de Cursus in je handen en kijk ernaar, terwijl je denkt aan zijn oorsprong. Hij zegt dat Gods eigen Stem (de Heilige Geest) via Jezus tot je komt. En zeg dan: “Dit is het bewijs van Uw belofte, dat U mij, Uw Zoon, geschonken hebt, de belofte dat ik voor eeuwig zal worden opgenomen in Uw omarming.”

 

die ten onrechte dacht dat hij van de veilige bescherming van Uw liefdevolle Armen was afgedwaald.

 

Tot nu toe zei het gebed dat Gods omarming ons wacht aan het eind van de reis en dat God ons dit heeft beloofd. Nu geeft de laatste zin daar een heel andere draai aan. Kun je zien wat dat is? We zijn nooit uit Gods omarming weggeweest! We zijn er nog steeds. Daarom staat het eind vast. Daarom belooft Hij ons dat we zullen eindigen in Zijn Armen. Want daar zijn we nu en daar zijn we altijd geweest.

 

Stel je het volgende scenario voor:

 

Je bevindt je in de bescherming van Gods liefdevolle Armen. Je valt in slaap en begint te dromen. Je droomt dat je wakker wordt en je losmaakt uit Zijn Armen. Je loopt weg en terwijl je dat doet begin je een groeiend gevoel van gemis en eenzaamheid te ervaren. Dat zet je ertoe aan om nog verder weg te lopen, omdat je dat speciale ding wilt vinden dat die knagende leegte in je moet vullen. Als je begint te vermoeden dat alleen God dat kan, is het te laat. Hij is buiten bereik en je betwijfelt of je ooit naar Hem terug kunt keren.

Dat brengt je min of meer op het punt waar je nu bent in de droom van je leven, nu je dit leest. Want dit verhaal is geen metafoor, het is het verhaal van jouw bestaan. Maar je bent nooit ontwaakt, je droomt nog steeds. En dus lig je nog steeds te slapen in de veiligheid van Zijn vaderlijke omarming, terwijl je alleen maar droomt dat je op een reis bent die vol is van verdriet omdat je van Hem gescheiden bent.

 

Laat dit idee zo diep mogelijk bij je binnenkomen als je deze zin uitspreekt. Misschien wil je hierbij de tekst gebruiken van een lied van Donna Marie Cary: “Ik, Uw Zoon, dacht dat ik was afgedwaald van de veilige bescherming van Uw liefdevolle Armen. Maar ik ben daar nog steeds. Ik ben er nog steeds. Ik ben er nog steeds.”