Zo stil als sneeuw kan vallen
zo stil ontvangen takken en daken
dromerig een kristallen kleed

onzichtbare vingers hebben
winterse geheimen
in ijsbloemen gerijmd
vriesganzen klieven met gestrekte nek
doorheen de winterlucht
vleugelslag na vleugelslag
sluit hun vlucht
de winterruimte af
ze strijken als wemelende stippen
op verre velden neer

graag had ik een blik gehad
alle kanten ziend
om de betovering door sneeuw
op mijn netvlies
voor altijd te bewaren

wie durft hier
stilte en schoonheid schenden
de ziel van het kind ontluisteren
dat uren naar het witte sprookje ziet
en het hart vol witte wolken
over blinde mensen giet?