Les 44

(13 februari)

"Het Licht dat Alles Onthult"

 

Ik heb mijn ogen vaak geopend,
maar zag slechts schaduwen van wat ik dacht te kennen.
Vormen, gefluisterd door herinneringen,
beelden, vervormd door mijn eigen gedachten.

 

Ik zocht helderheid in wat voorbijging,
probeerde te begrijpen met een blik
die gebouwd was op angst en tijd,
en vond slechts de weerkaatsing van mijn eigen verwarring.

 

Maar er is een ander zien,
een andere blik, die niet afhangt van wat ik weet.
Een Licht dat niet schijnt op dingen van zichzelf,
maar alles onthult in een tijdloze helderheid.

 

Dit Licht vraagt niet om mijn ogen,
het vraagt niet om mijn oordeel,
het nodigt mij slechts uit
om te rusten in wat al altijd waar is.

 

Wanneer ik mij omkeer naar dit Licht,
verdwijnt de mist van mijn denken.
Wat ik zag als obstakels
wordt doorzichtig als water.

 

In het Licht van God zie ik niet zoals vroeger.
Ik zie zonder angst, zonder oordeel, zonder verleden.
Ik zie wat werkelijk is,
niet met de ogen, maar met het hart.

 

En in dat zien
verdwijnt de wereld zoals ik haar kende.
Niet omdat zij verdwijnt,
maar omdat ik eindelijk ontwaak.

 

 

Deze les uit Een Cursus in Wonderen benadrukt dat werkelijk zien niet gebeurt met de fysieke ogen, maar met het innerlijke Licht van God. Dit Licht is niet het fysieke licht van de zon of lampen, maar een symbolische verwijzing naar ware kennis en inzicht.

Het gedicht probeert dit concept tot uitdrukking te brengen door het verschil te schetsen tussen wat wij als ‘zien’ beschouwen en het werkelijke ‘zien’ in het Licht van God. In het eerste deel wordt de gewone manier van waarnemen beschreven: gefilterd door herinneringen, angst en misverstanden. Dit is de manier waarop wij de wereld meestal ervaren: als iets onvoorspelbaars, gebaseerd op ons eigen beperkte begrip.

Maar in het midden van het gedicht vindt er een verschuiving plaats: een uitnodiging om een ander soort zien toe te laten. Dit is het zien dat niet afhankelijk is van de zintuigen, maar van innerlijke rust en vertrouwen. Hier verdwijnt de ‘mist van mijn denken’, en dat betekent dat de illusies oplossen zodra men bereid is zich over te geven aan een hoger perspectief.

Het gedicht eindigt met een verwijzing naar ontwaken: een metafoor voor spirituele verlichting. De wereld verdwijnt niet letterlijk, maar onze misleidende perceptie ervan lost op. Wat overblijft, is waarheid, helderheid en vrede.

Dit sluit aan bij de kernboodschap van les 44: Werkelijk zien vereist niet onze ogen, maar ons vertrouwen in Gods Licht.

 

 

Les 44: "God is het licht waarin ik zie."

 

Uitgebreide uitleg

Deze les introduceert het idee dat werkelijke visie niet afkomstig is van onze fysieke ogen, maar van de innerlijke helderheid die voortkomt uit Gods licht. Ons gewone zicht toont ons een wereld van vormen en schaduwen, maar ware visie stelt ons in staat om de waarheid achter deze vormen te zien.

Wanneer we erkennen dat Gods licht onze ware bron van waarneming is, beginnen we de wereld te zien met vergeving, liefde en helderheid in plaats van angst en oordeel.

 

Diepere spirituele inzichten

• Fysieke ogen kunnen slechts illusies waarnemen; ware visie komt van binnenuit.

• Gods licht maakt het mogelijk om voorbij misleiding en illusies te kijken.

• Wanneer we vanuit Gods licht zien, herkennen we liefde en eenheid overal.

 

Praktische toepassing en oefening

• Herhaal: "God is het licht waarin ik zie."

• Sta stil bij het idee dat je zonder Gods licht slechts duisternis waarneemt.

• Oefen in het zien met je hart in plaats van alleen met je ogen.

 

Meditatie & contemplatie

Sluit je ogen en stel je voor dat een zacht, warm licht je denkgeest vult. Dit licht verdrijft alle duisternis en onthult de liefdevolle waarheid. Hoe verandert dit je gevoel van veiligheid en vertrouwen?