Les 69

(10 maart)

"Mijn Grieven Verbergen Het Licht"

 

Ik draag schaduwen als een oude mantel,
een verzameling van momenten
waarin ik dacht vergeten te zijn,
verloren, afgewezen.

 

Elke grief, een steen in mijn hand,
zwaar en koud van herinnering.
Ik denk dat ik ze nodig heb
omdat ik niet weet wie ik ben zonder ze.

 

Maar in de stilte
achter mijn gedachten,
voordat woorden het verhaal schrijven,
is een zacht, tijdloos licht.

 

Ik ben vergeten hoe het voelt
om zonder schaduw te zijn.
Alsof ik mijzelf niet vertrouw
zonder de muren van mijn oude pijn.

 

Maar misschien zijn die muren
niets anders dan mist,
opgetrokken uit angst,
opgelost in het licht
dat nooit is verdwenen.

 

Vandaag leg ik een steen neer.
Misschien twee.
Misschien durf ik ze allemaal los te laten.
Niet omdat ik moet,
maar omdat ik vrij wil zijn.

 

Het licht heeft mij nooit verlaten.
Alleen mijn ogen waren gesloten.

 

 

Dit gedicht weerspiegelt de kernboodschap van les 69: grieven zijn als schaduwen die het licht niet kunnen vernietigen, maar slechts verbergen. De oefening is dan ook om die schaduwen los te laten, zodat we opnieuw kunnen herinneren wie we werkelijk zijn.

 

Uitgebreid commentaar op les 69 (ECIW)

Deze les uit Een Cursus in Wonderen benadrukt een fundamenteel inzicht: grieven, wrok en oordeel verduisteren het innerlijke licht dat ons ware Zelf weerspiegelt. Volgens de Cursus is dat licht niet iets dat we buiten onszelf hoeven te zoeken, maar iets dat we van nature al zijn. Het probleem is echter dat onze geest vaak wordt overschaduwd door negativiteit, oude pijn, en onbewuste overtuigingen die ons afgescheiden doen voelen van liefde en vrede.

 

Wat betekent dit praktisch?
Wanneer we vasthouden aan grieven – dat wil zeggen: wanneer we boosheid, verdriet of teleurstelling blijven koesteren – houden we onszelf gevangen in een staat van duisternis. We geloven dan in een wereld waarin wij slachtoffer zijn, waarin anderen ons iets aandoen, en waarin we ons licht niet kunnen voelen of laten stralen.

De Cursus leert dat grieven een sluier leggen over de waarheid. Het licht – dat in deze les het "licht van de wereld" wordt genoemd – is niet iets externs. Het is onze inherente verbondenheid met liefde, vergeving en vrede. Maar omdat we ons zo identificeren met onze persoonlijke verhalen van lijden en onrecht, zien we dit licht niet meer.

 

De uitnodiging van deze les
De oefening bij deze les nodigt ons uit om onze grieven los te laten, niet omdat ze “fout” zijn, maar omdat ze ons verhinderen onze ware essentie te zien. Door vergeving en innerlijke bereidheid kunnen we het licht weer laten stralen en herkennen dat liefde nooit echt verloren is gegaan – alleen verborgen.

 

 

Les 69: "Mijn grieven verbergen het licht van de wereld in mij."

 

Uitgebreide uitleg

Deze les helpt ons beseffen dat wanneer we vasthouden aan wrok en oordelen, we ons ware licht verduisteren. Ons natuurlijke licht – Gods liefde in ons – wordt bedekt door angst en boosheid. Dit is de kern van de illusie van afscheiding.

 

Diepere spirituele inzichten

  • Wrok is als een sluier die de waarheid van onze goddelijke aard verbergt.

  • Vergeving is de sleutel tot het loslaten van wrok en het herstellen van ons innerlijke licht.

  • Wanneer we de last van wrok laten gaan, voelen we innerlijke vrijheid en vreugde.

 

Praktische toepassing en oefening

  • Herhaal: "Mijn grieven verbergen het licht van de wereld in mij."

  • Denk aan een situatie waarin je grieven voelt en visualiseer hoe je deze loslaat.

  • Vraag jezelf af: Hoe zou mijn leven eruitzien als ik geen wrok meer zou koesteren?

 

Meditatie & contemplatie

Stel je voor dat je een dikke mist binnengaat, symbool voor je wrok en oordelen. Terwijl je vergeving beoefent, trekt de mist op en straalt een helder licht uit jou naar de wereld. Hoe voelt het om dat licht te zijn?